Bip, bip, dejà del sòmi prigond sortissi. Los doces mormolhs qu’ausissi pas pus, ont son ? Aquí lo païsatge sonòr, aterrissi. D’en pertot, las tecnologias retronisson. Dins la man, una flor tactila m’espelís. Donda, me dicta lo vejaire de sas ondas e ornha novèlas caninas, tsunamis. Lancejantas passan las segondas. Uèi tornamai serai tardièr, bip, bip, dins la bronzor del cadajorn ara vibri.
Per la fenèstra, daura l’auba lo solelh. Fuoquejan las parets, trèvas blancas e rojas. Lo balèti mecanic dels trens e trams, de las rotas e autorotas. Suau saqueja las cambas endormidas, la bèstia de teula. Bip bip sona, bip bip es ora, se desrevelha Nòu-Tolosa.
D’en per aval dins lo dedal d’udolantas artèrias metropolitanas, pren son ample lo lac, menimós. L’aiga nacra de son ventre fissada del pilòne bèl. El, vertadièr agulhon d’acièr e de ciment, espatlarà un jorn la linha novèla.
Es ora e lèu me cal anar. Executi la costumièra dança del revelh. Sarri la tassa de cafè, cargui lo mantèl e la saca torneja. S’acaba la ronda quand empunhi la pòrta. Darrièr ela s’amaga l’escalièr que me nhaca de son cais aganit. Me fòrageta, dins la carrièira, son espirala lisanta. Sarrabastal ! Tròp de bruch al rond-punt, lo bus de travèrs s’es fotut ! Tustan e tustan las autòs. Jol lampadari escantit espèra la brava bicicleta, encadenassada.
Lo vent bufa e amb el m’empòrta. A la broa del canal, tunèl d’aplatanas crosas. Qualques guits, un bernat-pescaire. D’autres aucèls dins lo cèl, prenon las zebraduras nauta-tensions per brancas. Lèu lèu me cal anar, suau suau vòli pensar.
A esquèrra la clòsca verda del puèg mai naut, tartuga mòrta dins la mar de betum. Alassada, probable, de luchar contra d’acarnassidas dents urbanas. Se desplega lo camin, serpenteja e l’enròda. Vertat que de destorns m’atalenti, mas soi tardièr, lèu me cal anar. Invitacion o temptacion qué te sabi ?
Tiri camin, fugissi, preni vam, me desliuri. La bicicleta de gaire pren sa volada. A la pus cima del bèlvéser, jols pès, s’estiran las teuladas planas. M’arrèsti afalenat, qual sap se i a d’oxigèn dins lo meu alen ? Una minuta, puèi, cap al còr de vila, coma un liuç, davali l’avenguda.
Capval, a la crosada de l’esquiròl e del camin de Roma, se ten l’ostal d’Occitania. D’aval me balhèron l’astre de pausar sul païsatge l’agach novèl. De mots mirgalhats per dire l’amor e destriar las flors. Imaginar de mondes autres, benlèu melhors mas ataben, tornar descobrir lo meu.
Dempuèi, tota entortobilhada dins mon èime, dessenha los contorns, la lenga-trèva que de manca trobavi.
Capval, a la crosada de l’esquiròl e del camin de Roma, d’amics, totjorn, ne’n trobarai.
Remèsi Granièr
amb l’ajuda de Muriel Vernières
Laisser un commentaire