I a de pòbles que migran per subreviure, d’autres per conquistar, e puèi i a… los regents e regentas de Calandreta.
Aqueles an pas ni tropèl de seguir ni territòri de defendre : sonque una lenga a far viure, e per aquò, cal plan prene la rota.
Sovent tot comença dins una mala que sembla a una aventura en se : d’albums en occitan, de marioletas que se picanhan, una boita d’objèctes misterioses per la taula de descobèrta, d’afichas enrotladas, un bèl sac emplenat de recuperacions que poiràn èsser transformadas per un usatge precís dins la classa, qualques espleches e totjorn un tamborin o un diatonic qu’a pas léser de se desacordar. E endacòm, encalat entre una plumeta e un diccionari occitan, un termo de cafè. Es lo necessari del perfièch « nomada calandretin », lo que, al grat dels besonhs e dels eveniments, percor lo país d’Òc en long, en larg e de còps en diagonala.
Dins l’edad de la preïstòria, los Homo sapiens d’Euròpa se desplaçavan per caçar, culhir e seguir las sasons. Uèi, los regents, eles, se desplaçan per transmetre : una lenga, una pedagogia, una cultura. Lo gibièr a cambiat ; son d’ara enlà los escolans que cal aprivadar, las còlas que cal encontrar, los projèctes que cal far créisser dins un novèl canton d’Occitania. E tot aquò sens pèrdre la traça de l’ortografia de Calandreta.
Los antropològs distinguisson sovent los nomadas, dels sedentaris, per lor rapòrt a l’espaci. Los primièrs abitan lo movement, los segonds abitan lo luòc. A Calandreta, cal plan reconéisser que lo movement es quasi una segonda natura : estagis de formacion a Aprene, acamps, recampaments, rencontres inter-escòlas, estivadas, formacions d’estiu, congrèsses, fèstas… tantas oportunitats de verificar la resisténcia dels pneumatics e la paciéncia del GPS. Qualques regents podrián escapolar una carta dels itineraris atipics o de las airals d’autorota d’Occitania sens pena, amb de comentaris lingüistics e proposicions culinàrias pel pica mica.
Mas darrièr aquel movement permanent s’amaga una paradòxa esmoventa : mai nos desplaçam, mai nos sentèm apartenir a una comunautat. A dicha d’anar d’escòla en escòla, descobrissèm que la Calandreta es pas un luòc, mas una ret viva, una tribú dispersada, religada per de valors comunas, una lenga partejada e una solida dòsi de convivialitat.
Aquel « nomadisme pedagogic » tèis de ligams mai solides qu’una frontièra : religa Besièrs a Tarba, Montalban a Nimes, e fa de cada regent un messatgièr de la cultura occitana contemporanèa.
Los istorians dison que lo passatge del nomadisme a la sedentaritat marquèt un revolum dins l’istòria umana. Benlèu que, dins aqueste cas, es un revolum contrari : aquela d’un retorn al movement, pas per subreviure, mas per transmetre e religar. Lo nomada d’uèi es pas un correire, es un semenaire.
E sus las rotas d’Occitania, semena de mots, de rires, de cants, de danças, e de còps qualques micas d’entrepan entre dos acamps o recampaments.
Haidi D’Hulst
amb l’ajuda de Sandrà Bernard
Laisser un commentaire