Tifa-tafa Taíti

Vira, vira Solelh que tombaràs de l’autre costat de Tèrra. Te sabi far lusir de países tant aluenhats. Mas garda-te, que per d’unes, Atlantic espèra de te cruscar. Vira e vira Solelh que tornaràs, aquí ont es suau, sus la pacifica mar granda granda.

Mar que tremòlas e ondejas. T’alanguisses. Lo vent amb son pal d’argent, se lèva, bufa e ufla tas èrsas. D’aquesta parada, de colèra coma d’amor, me pòrta la nivolada. Ela que lisa sus l’aiga, enòrma e leugièra. Per dessús lo cap, dança, ròtla e s’arrapa dins las vertèbras negras de mon esquina. Puèi, pels travèrses davala redonda coma un tropèl de fedas. Mas perqué ja se’n va fòra mon agach ?

Demòri, ieu, ont son enrasigats mos òsses vièlhs. La tectonica me balhèt mila sòrres e qualques fraires grandasses. De la planeta, ne sèm la pèl.

Venguèron mos messatgièrs, los que de l’escuma e de mon espatla nasquèron. Cada jorn Raí Nuí, lo cèl mai larg, conta legendas e lo ser estira son vel fosc. Alara Papeete, doçament, s’aluca e lèu fuoqueja dins la nuèch. S’ausís dins la plana un cant novèl. Tifa-tafa Taíti, lo teu fenuà.

Dins la rauba d’aiga teni ma rega. Causissi la montanha per corona e rajan las sorgas de nòstre sang. Dins la lutz que belugueja sus las palmas, mon reialme se farga. Enfanta mai de solelhs que i a de pèrlas dins la mar.

Mas aquí se desvela l’asuèlh. Arriban ja, las naus gigantas que pòrtan la paraula del solicolc. Gardatz-los de me contar l’istòria, ieu tanben sabi la dolor. Las ensenhas m’aprenguèron que totjorn trobaràn lo biais de m’arrimar.

Aquí lo dire de Taíti, lo planh qu’ausirà lo qu’agacha cap a l’extrème sud-èst de nòstra Republica. Çò que poiriá passar pel cap d’una tèrra subrondada del Pacific. Aventurèri aqueste país d’isclas e d’aiga. De tant luènh vegèri se sarrar, las nívols gigantas dins lors rondas lentas.

D’aval, atanben, se destrantalha la polida lenga que fa espelir de mots dins l’aurelha. S’aluènha coma una trèva muda a mesura que s’agotan los contes dels grands. Mas se per bèl astre trobatz en camin lo país dels taicians, mainatz-vos que per eles existís pas de diferéncia entre los concèptes de territòri, tèrra, país e iscla. An per sol mot : fenuà.

Vira que viraràs Solelh. Jamai te colcaràs pas sus la Republica nòstra. Coma tantes tentacules, de longa estiras sos tretze fuses oraris.

Remèsi Granièr
amb l’ajuda de Muriel Vernhièiras